Βιογραφία
Ο Αλέξης Ακριθάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Ο πατέρας του ήταν γιος πρόσφυγα από τη Σμύρνη και η μητέρα του γνωστή επιχειρηματίας στο χώρο της υψηλής ραπτικής. Από νεαρή ηλικία άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και να δέχεται επιρροές από ανθρώπους της διανόησης και της λογοτεχνίας, όπως τον Γιάννη Μακρή και τον Κώστα Ταχτσή. Την περίοδο 1956 – 1960 ζει κυρίως στο Παρίσι όπου εγγράφεται στην Académie de la Grande Chaumière. Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Ακριθάκης απολαμβάνει την παρισινή ζωή της εποχής που τον φέρνει κοντά σε προσωπικότητες όπως ο Alberto Giaccometi και η Jean Seeberg. Το 1961 επιστρέφει στην Αθήνα όπου παρουσιάζεται στο στρατό αλλά απαλλάσσεται από τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Το 1963 πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί της Άννας Βέλτσου στη Θεσσαλονίκη, ενώ την ίδια περίοδο σχεδιάζει αφίσες και σκηνικά για θεατρικές παραστάσεις και διακοσμεί εξώφυλλα δίσκων, βιβλίων και περιοδικών. Η έκθεση που σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της πορείας του πραγματοποιείται το 1965 στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Αθήνας, με τον κατάλογο να προλογίζει ο Νάνος Βαλαωρίτης. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στην 2η Διεθνή Έκθεση Αντικειμενικής Ποίησης και Ζωγραφικής στην Κοπεγχάγη. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 το έργο του από ασπρόμαυρα σχέδια με μελάνι και μολύβι εξελίσσεται σταδιακά στα χαρακτηριστικά λαβυρινθώδη θεματικά μοτίβα και ποιητικά σύμβολα με έντονα περιγράμματα και χρώματα. Το 1968 πραγματοποιεί ατομική έκθεση στο Ινστιτούτο Γκαίτε της Αθήνας ενώ την ίδια χρονιά εξασφαλίζει την υποτροφία της DAAD και μετακομίζει στο Βερολίνο. Εκεί, κοντά στη σύζυγό του Φώφη Κουτσελίνη, ιδιοκτήτρια του περίφημου Fofi’s bar, και την κόρη τους Χλόη, βιώνει την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του. Θα γνωριστεί με τον Αλέξανδρο Ιόλα, ο οποίος έχει καταλυτική επίδραση στην πορεία του και με την υποστήριξη του συμμετέχει σε εκθέσεις στη Γενεύη, το Τορίνο, τη Βενετία, το Ντύσελντορφ, το Βερολίνο, το Μόναχο, την Κολωνία, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Το 1972 λαμβάνει μέρος στην έκθεση του Χρήστου Ιωακειμίδη Σκηνή-Βερολίνο και το 1977 συνάπτει συνεργασία με την γκαλερί Κάρεν και Ζαν Μπερνιέ στην Αθήνα. Το διάστημα αυτό επικεντρώνεται στην παραγωγή κολλάζ με χαρτί από σκισμένα κουτιά τσιγάρων Μάλμπορο, και κατασκευών από ξύλα που έχει βρει σε παραλίες και δρόμους. Αποκορύφωμα αυτής της πρακτικής είναι το Μπαρ (1981), μία κατασκευή – περιβάλλον σε φυσικό μέγεθος που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Μπερνιέ, όπου συσχετίζει την τέχνη με τη βιωμένη πραγματικότητα. Αργότερα, στις ξύλινες κατασκευές του θα ενσωματώσει και άλλα υλικά όπως λαμπάκια, καθρέφτες και πλαστικά λουλούδια, προσδίδοντας τους ένα σαρκαστικό και συνάμα λαϊκό χαρακτήρα. Το 1984 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα, και παρά τα προβλήματα της φυσικής και ψυχικής του υγείας παραμένει καλλιτεχνικά δραστήριος. Ύστερα από δέκα χρόνια, το 1994, απεβίωσε στην Αθήνα. Σημαντικές εκθέσεις και σειρές έργων της περιόδου: Το Τσίρκο σε συνεργασία με τον Γιώργο Λάππα (1986), Τα λουλούδια στους αυτόχειρες φίλους μου (1990), Τα τέρατα (1992). Μετά το θάνατό του πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη και στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου το 1997, και στη Neue National Galerie στο Βερολίνο το 2003. Πιο πρόσφατες εκθέσεις με έργα του διοργανώθηκαν από τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του δήμου Αθηναίων (2018) και από το Μουσείο Μπενάκη (2019) στην Αθήνα. Ακόμα και από τα πρώιμα έργα του Αλέξη Ακριθάκη αντικατοπτρίζονται οι προσωπικές αναζητήσεις και τα βιώματα μιας πολυτάραχης ζωής, γεγονός που συνέβαλλε στον μύθο της προσωπικότητας του και τον ανήγαγε σε έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και εμβληματικούς δημιουργούς της γενιάς του.
Μάρη Σπανουδάκη
Επιμελήτρια & Ερευνήτρια