Βιογραφία

Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος γεννήθηκε το 1958 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας, ένα τοπίο που, αν και μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα της τέχνης, διαμόρφωσε τη ματιά του απέναντι στη φύση και το φως, στοιχεία που αργότερα θα καθόριζαν την εικαστική του γραφή. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1980-1985), αποφοιτώντας με Άριστα. Παράλληλα, εμβάθυνε στη σκηνογραφία (1983-1985), μια τέχνη που του έδωσε πολύτιμες γνώσεις για τον χώρο, τη σύνθεση και το θεατρικό στοιχείο στη ζωγραφική. Το 1985 έλαβε υποτροφία για τη σκηνογραφία, ενώ το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών τού χορήγησε τριετή μεταπτυχιακή υποτροφία στη ζωγραφική (1988-1991), αναγνωρίζοντας την ξεχωριστή δυναμική του έργου του.

Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πλήθος εκθέσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από την πρώτη του ατομική έκθεση το 1986 στη Γκαλερί Το Τρίτο Μάτι, μέχρι την πιο πρόσφατη το 2024 στην Ελληνογερμανική Αγωγή, το εικαστικό του ιδίωμα εξελίχθηκε, διατηρώντας πάντα έναν ισχυρό πυρήνα: την αναζήτηση της αλήθειας μέσω της ζωγραφικής. Το 2000, συμμετέχοντας στη Μπιενάλε της Sharjah στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, απέσπασε το Α’ Βραβείο για την ελληνική συμμετοχή. Επιπλέον, έχει τιμηθεί από την Ελληνοϊταλική Ακαδημία Καλών Τεχνών, ενώ έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος δεν υπήρξε ποτέ ένας ζωγράφος που αναπαριστούσε τον κόσμο όπως ακριβώς τον έβλεπε. Αντιθέτως, όπως ο ίδιος περιγράφει, «ποτέ δεν ζωγράφιζα αυτό που έβλεπα, αλλά αυτό που εισέπραττα από αυτό που είχα δει». Αυτή η προσέγγιση τον οδήγησε σε μια εικαστική διαδρομή όπου το συναίσθημα και η εσωτερική εμπειρία πρωταγωνιστούν.

Ξεκίνησε την πορεία του με έναν έντονο εξπρεσιονισμό, με χρώματα και μορφές που ξεχείλιζαν από εσωτερική ένταση. Σταδιακά, το έργο του εξελίχθηκε, διατηρώντας όμως πάντοτε έναν ζωντανό, σχεδόν παλμικό ρυθμό. Για εκείνον, η ζωγραφική είναι περισσότερο μια εσωτερική καταγραφή παρά μια εξωτερική απεικόνιση. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία της τεχνοτροπίας του είναι η αντίληψή του για τον χώρο και το φόντο. Όπως εξηγεί: «Στην τέχνη δεν υπάρχει φόντο, δεν είναι ένας κενός χώρος που μπροστά του κάτι διαδραματίζεται. Ποτέ δεν αντιμετώπισα το φόντο σαν νεκρό χώρο. Ήταν πάντοτε ένας χώρος που τον ζωγράφιζα, ένας ζωντανός ζωγραφικός χώρος».

Αυτή η αντίληψη φαίνεται ξεκάθαρα στο έργο του, όπου οι συνθέσεις του δεν χωρίζονται σε επίπεδα αλλά λειτουργούν ως ένα ενιαίο εικαστικό πεδίο. Για τον Αντωναρόπουλο, η τέχνη είναι ένας δρόμος αλήθειας. Πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να εκφράζει αυτό που τον απασχολεί με απόλυτη ειλικρίνεια.  Ο Χρήστος Αντωναρόπουλος συνεχίζει να δημιουργεί, να εκθέτει και να εμπνέει. Ζει και εργάζεται στον Άλιμο, διατηρώντας ανοιχτό διάλογο με την τέχνη.

Γεωργία Δημοπούλου
Κλασική Φιλόλογος – Επιμελήτρια