Βιογραφία

Ο Δημοσθένης Σωτηρούδης, γεννημένος στα Πετρωτά Έβρου, σπούδασε στην Ελευθέρα Σχολή Καλών Τεχνών και στη συνέχεια τελειοποίησε τις δεξιότητές του στην Κρατική Ακαδημία Εικαστικών Τεχνών στη Στουτγκάρδη. Η περίοδος αυτή, σε συνδυασμό με ένα καθοριστικό ταξίδι αναζήτησης στις Ηνωμένες Πολιτείες, διεύρυνε τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες και ενίσχυσε τη δέσμευσή του στην πλαστικότητα της μορφής.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1975, εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καβάλα. Παράλληλα με τη δημιουργική του πορεία, προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον μουσειακό χώρο, εργαζόμενος ως γλύπτης στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η συμβολή του στη διαμόρφωση και τον σχεδιασμό εκθέσεων υπήρξε καθοριστική, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη διαμόρφωση του Αρχαιολογικού Μουσείου της Θάσου. Στον πυρήνα του γλυπτικού του έργου βρίσκεται το ανθρώπινο σώμα, και ιδιαίτερα η γυναικεία μορφή, την οποία προσεγγίζει με σεβασμό και αφαιρετική διάθεση. Οι δημιουργίες του, δουλεμένες κυρίως σε χυτή πέτρα και μέταλλο, ισορροπούν ανάμεσα στη ρευστότητα και τη στιβαρότητα, αποπνέοντας ταυτόχρονα δύναμη και κίνηση.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από ανθρωποκεντρική θεματολογία, με επαναλαμβανόμενα μοτίβα που αφορούν τη γονιμότητα, τη συνέχεια και τη μεταμόρφωση. Η τάση προς σχηματοποίηση, η εσκεμμένη παραμόρφωση και η γενικότερη αφαιρετική διάθεση συγκλίνουν στην κυριαρχία της καμπύλης, αναδεικνύοντας τη δύναμη της ανθρωπομορφικής πλαστικότητας. Παράλληλα με τη γλυπτική, ο Σωτηρούδης έχει αναπτύξει ένα διακριτό ύφος στη ζωγραφική, όπου η γυναικεία μορφή πρωταγωνιστεί. Μέσα από τις ζωγραφικές του συνθέσεις, διερευνά τη σχέση μεταξύ γραμμής και σκιάς, αποτυπώνοντας τη θηλυκότητα ως μια αιθέρια, άχρονη παρουσία.

Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, με περισσότερες από 30 ατομικές εκθέσεις σε καταξιωμένους χώρους, όπως το Πανεπιστήμιο Yale, η Γκαλερί Ζυγός στην Αθήνα, το Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Κατσίγρα στη Λάρισα. Η πορεία του χαρακτηρίζεται από συνεχή εξέλιξη, χωρίς ωστόσο να χάνει την αφοσίωσή του στη φόρμα, το υλικό και τις ανθρωποκεντρικές του αξίες, με κάθε μορφή να μετατρέπεται σε ένα στοχαστικό σχόλιο για τη διαχρονικότητα της ανθρώπινης έκφρασης.

Γεωργία Δημοπούλου
Κλασική Φιλόλογος – Επιμελήτρια